W opisie obrazu należy uwzględnić zarówno to, co obraz przedstawia (temat
obrazu), jak i to, w jaki sposób
rzeczywistość obrazu została przez artystę ukształtowana.
Forma opisu jest w dużej mierze uzależniona od opisywanego
dzieła. Inaczej będziemy opisywać obraz realistyczny (np. malarstwo pejzażowe
czy rodzajowe) inaczej obraz abstrakcyjny. Kiedy opisujemy martwą naturę
stosujemy opis statyczny, w przypadku sceny rodzajowej stosujemy opis
dynamiczny.
Opis jest formą wypowiedzi, która wymaga wierności wobec
przedmiotu opisu. Musimy pisać tak, by czytelnik naszego tekstu miał
wyobrażenie o dziele. Powinniśmy zatem uwzględnić wszystkie elementy
wypełniające obraz, ich układ, cechy charakterystyczne (kolor, kształt, wielkość)
a także technikę malarską.
Opisując obraz,
odpowiadamy na pytania:
a) Jaki
jest temat obrazu? Zaklasyfikuj obraz do konkretnego rodzaju. Jaka była jego
inspiracja?
b) Kim
był autor obrazu? W jakim okresie tworzył? Czy znasz genezę utworu?
c) Gdzie
znajduje się obraz? Jaką techniką został namalowany? Jakie są jego wymiary? A
może stanowi fragment większej całości?
d) Czy
płaszczyznę obrazu można podzielić na części/plany? Jaka jest kompozycja
obrazu?
e) Jakie
postaci na nim występują? Jaką rolę odgrywają? Czym się zajmują? Jak wyglądają?
f) Jaka
jest kolorystyka obrazu? Spróbuj nazwać te kolory. Jaki jest nastrój obrazu?
g) Czy
obraz Ci się podoba? Jakie mogło być jego przeznaczenie? Co stanowi o jego
wartości?
Słownictwo i wyrażenia
Temat: portret pejzaż martwa natura akt scena rodzajowa scena
batalistyczna scena marynistyczna malarstwo symboliczne
Technika: pastele rysunek akwarela obraz olejny gwasz[1] fresk kolaż[2] rycina szkic linoryt[3] drzeworyt miedzioryt
akwaforta[4] malowidło na szkle
Kierunek w sztuce: impresjonizm ekspresjonizm surrealizm;
Paleta, sztalugi blejtram;
Perspektywa, światłocień;
Galeria, wystawa, wernisaż,
ekspozycja, eksponat, arcydzieło, reprodukcja;
Malarz, artysta, twórca,
portrecista, miniaturzysta;
Słownictwo opisujące kolory:
Jednobarwny, różnobarwny,
wielokolorowy, pstrokaty, ostry, krzykliwy,
czerwony (malinowy, karminowy,
purpurowy, amarantowy, szkarłatny, wiśniowy, bordowy, różowy, cynober),
pomarańczowy (rudy, ryży, rdzawy,
marchewkowy, łososiowy, tycjanowski),
niebieski (błękitny, indygo, lazurowy,
szafirowy, granatowy, chabrowy),
zielony (groszkowy, seledynowy,
malachitowy, trawiasty, oliwkowy, szmaragdowy, turkusowy, zgniłozielony,
jasnozielony, ciemnozielony, khaki)
brązowy (beżowy, kasztanowy,
bursztynowy, czekoladowy, orzechowy, kawowy, herbaciany), żółty (słomkowy,
słomiany, złoty, ugier, ochra, bananowy, szafranowy, sjena),
biały (perłowy, śnieżnobiały),
szary (popielaty, stalowy,
grafitowy, srebrny, srebrzysty, siwy)
Słownictwo oddające stosunki przestrzenne:
Na pierwszym/na drugim planie, na
eksponowanym miejscu, w centrum obrazu, na centralnym miejscu, przy, obok,
koło, nieopodal, w pobliżu, niedaleko, opodal, bliżej, nieco bliżej, blisko,
tuż za, dalej, nieco dalej, w głębi, z tyłu, w tle, z przodu, w rogu, na górze,
na dole, naprzeciwko, po przeciwnej stronie, na wprost, po drugiej stronie, z
boku, z prawej/z lewej strony, po obu stronach, nad, ponad, poniżej, pod, pod
spodem, w środku, pośrodku
[1] Gwasz – farba wodna z domieszką kredy lub bieli (od XIX
wieku ołowiowej lub cynkowej), nadającej jej właściwości kryjące, oraz gumy
arabskiej będącej spoiwem. Znana w Europie od średniowiecza, stosowana głównie
w XVII i XVIII wieku, choć jest ona popularna do dzisiaj. Mianem tym określa
się także technikę malowania gwaszami, a także same obrazy nimi namalowane.
Technika gwaszu różni się od akwareli
głównie tym, że obrazy malowane gwaszem mają "pełne" kolory, a nie
prześwitujące jak w akwareli. Malowanie gwaszem jest najczęściej stosowane do
wykonywania szkiców dla obrazów olejnych oraz do wykonywania ilustracji do
książek, choć są też malarze wyspecjalizowani w gwaszu, stosujący z powodzeniem
tę technikę do malowania "pełnoprawnych" obrazów.
[2] Kolaż (również z fr. collage) −
technika artystyczna polegająca na formowaniu kompozycji z różnych materiałów i
tworzyw (gazet, tkaniny, fotografii, drobnych przedmiotów codziennego użytku
itp.). Są one naklejane na płótno lub papier i łączone z tradycyjnymi
technikami plastycznymi (np. farbą olejną, farbą akrylową, gwaszem).
[3] Linoryt – technika graficzna należąca do technik druku
wypukłego, również odbitka uzyskana tą techniką.
Linoryt podobny jest do drzeworytu
wzdłużnego (langowego) z tą różnicą, że rysunek zamiast w drewnie żłobi się w
linoleum.
[4] Akwaforta, kwasoryt (wł. acquaforte –
mocna woda czyli kwas azotowy) – technika graficzna wklęsła, także odbitka
otrzymana tą techniką.
Polega
na wykonaniu metalowej formy drukowej z rysunkiem uzyskanym za pomocą
trawienia. Płytę miedzianą lub cynkową pokrywa się nierozpuszczalnym w kwasie
werniksem akwafortowym i następnie wykonuje się rysunek stalową igłą
odsłaniając powierzchnię metalu. Przez zanurzenie płyty w kwasie następuje
wytrawienie wgłębnego rysunku na płycie. W celu pogłębienia kresek w partiach
ciemnych rysunku proces ten powtarza się kilkakrotnie. Po ostatnim trawieniu i
usunięciu werniksu w płytę wciera się farbę drukową, która zatrzymuje się tylko
w wytrawionych zagłębieniach. Wciśnięta w wytrawione zagłębienia płyty farba
przeniesiona zostaje pod naciskiem w prasie wklęsłodrukowej na papier.
gowno obsrane
OdpowiedzUsuń