Klasa I: października 2013

Co powinno się znaleźć w opisie obrazu?

W opisie obrazu należy uwzględnić zarówno to, co obraz przedstawia (temat obrazu), jak i to, w jaki sposób rzeczywistość obrazu została przez artystę ukształtowana.

Forma opisu jest w dużej mierze uzależniona od opisywanego dzieła. Inaczej będziemy opisywać obraz realistyczny (np. malarstwo pejzażowe czy rodzajowe) inaczej obraz abstrakcyjny. Kiedy opisujemy martwą naturę stosujemy opis statyczny, w przypadku sceny rodzajowej stosujemy opis dynamiczny.

Opis jest formą wypowiedzi, która wymaga wierności wobec przedmiotu opisu. Musimy pisać tak, by czytelnik naszego tekstu miał wyobrażenie o dziele. Powinniśmy zatem uwzględnić wszystkie elementy wypełniające obraz, ich układ, cechy charakterystyczne (kolor, kształt, wielkość) a także technikę malarską.

Opisując obraz, odpowiadamy na pytania:

a) Jaki jest temat obrazu? Zaklasyfikuj obraz do konkretnego rodzaju. Jaka była jego inspiracja?

b) Kim był autor obrazu? W jakim okresie tworzył? Czy znasz genezę utworu?

c) Gdzie znajduje się obraz? Jaką techniką został namalowany? Jakie są jego wymiary? A może stanowi fragment większej całości?

d) Czy płaszczyznę obrazu można podzielić na części/plany? Jaka jest kompozycja obrazu?

e) Jakie postaci na nim występują? Jaką rolę odgrywają? Czym się zajmują? Jak wyglądają?

f) Jaka jest kolorystyka obrazu? Spróbuj nazwać te kolory. Jaki jest nastrój obrazu?

g) Czy obraz Ci się podoba? Jakie mogło być jego przeznaczenie? Co stanowi o jego wartości?

Słownictwo i wyrażenia

Temat: portret pejzaż martwa natura akt scena rodzajowa scena batalistyczna scena marynistyczna malarstwo symboliczne

Technika: pastele rysunek akwarela obraz olejny gwasz[1] fresk kolaż[2] rycina szkic linoryt[3] drzeworyt miedzioryt akwaforta[4] malowidło na szkle

Kierunek w sztuce: impresjonizm ekspresjonizm surrealizm;

Paleta, sztalugi blejtram;

Perspektywa, światłocień;

Galeria, wystawa, wernisaż, ekspozycja, eksponat, arcydzieło, reprodukcja;

Malarz, artysta, twórca, portrecista, miniaturzysta;

Słownictwo opisujące kolory:

Jednobarwny, różnobarwny, wielokolorowy, pstrokaty, ostry, krzykliwy,

czerwony (malinowy, karminowy, purpurowy, amarantowy, szkarłatny, wiśniowy, bordowy, różowy, cynober),

pomarańczowy (rudy, ryży, rdzawy, marchewkowy, łososiowy, tycjanowski),

niebieski (błękitny, indygo, lazurowy, szafirowy, granatowy, chabrowy),

zielony (groszkowy, seledynowy, malachitowy, trawiasty, oliwkowy, szmaragdowy, turkusowy, zgniłozielony, jasnozielony, ciemnozielony, khaki)

brązowy (beżowy, kasztanowy, bursztynowy, czekoladowy, orzechowy, kawowy, herbaciany), żółty (słomkowy, słomiany, złoty, ugier, ochra, bananowy, szafranowy, sjena),

biały (perłowy, śnieżnobiały),

szary (popielaty, stalowy, grafitowy, srebrny, srebrzysty, siwy)

Słownictwo oddające stosunki przestrzenne:

Na pierwszym/na drugim planie, na eksponowanym miejscu, w centrum obrazu, na centralnym miejscu, przy, obok, koło, nieopodal, w pobliżu, niedaleko, opodal, bliżej, nieco bliżej, blisko, tuż za, dalej, nieco dalej, w głębi, z tyłu, w tle, z przodu, w rogu, na górze, na dole, naprzeciwko, po przeciwnej stronie, na wprost, po drugiej stronie, z boku, z prawej/z lewej strony, po obu stronach, nad, ponad, poniżej, pod, pod spodem, w środku, pośrodku

[1] Gwasz – farba wodna z domieszką kredy lub bieli (od XIX wieku ołowiowej lub cynkowej), nadającej jej właściwości kryjące, oraz gumy arabskiej będącej spoiwem. Znana w Europie od średniowiecza, stosowana głównie w XVII i XVIII wieku, choć jest ona popularna do dzisiaj. Mianem tym określa się także technikę malowania gwaszami, a także same obrazy nimi namalowane.

Technika gwaszu różni się od akwareli głównie tym, że obrazy malowane gwaszem mają "pełne" kolory, a nie prześwitujące jak w akwareli. Malowanie gwaszem jest najczęściej stosowane do wykonywania szkiców dla obrazów olejnych oraz do wykonywania ilustracji do książek, choć są też malarze wyspecjalizowani w gwaszu, stosujący z powodzeniem tę technikę do malowania "pełnoprawnych" obrazów.

[2] Kolaż (również z fr. collage) − technika artystyczna polegająca na formowaniu kompozycji z różnych materiałów i tworzyw (gazet, tkaniny, fotografii, drobnych przedmiotów codziennego użytku itp.). Są one naklejane na płótno lub papier i łączone z tradycyjnymi technikami plastycznymi (np. farbą olejną, farbą akrylową, gwaszem).

[3] Linoryt – technika graficzna należąca do technik druku wypukłego, również odbitka uzyskana tą techniką.

Linoryt podobny jest do drzeworytu wzdłużnego (langowego) z tą różnicą, że rysunek zamiast w drewnie żłobi się w linoleum.

[4] Akwaforta, kwasoryt (wł. acquaforte – mocna woda czyli kwas azotowy) – technika graficzna wklęsła, także odbitka otrzymana tą techniką.

Polega na wykonaniu metalowej formy drukowej z rysunkiem uzyskanym za pomocą trawienia. Płytę miedzianą lub cynkową pokrywa się nierozpuszczalnym w kwasie werniksem akwafortowym i następnie wykonuje się rysunek stalową igłą odsłaniając powierzchnię metalu. Przez zanurzenie płyty w kwasie następuje wytrawienie wgłębnego rysunku na płycie. W celu pogłębienia kresek w partiach ciemnych rysunku proces ten powtarza się kilkakrotnie. Po ostatnim trawieniu i usunięciu werniksu w płytę wciera się farbę drukową, która zatrzymuje się tylko w wytrawionych zagłębieniach. Wciśnięta w wytrawione zagłębienia płyty farba przeniesiona zostaje pod naciskiem w prasie wklęsłodrukowej na papier.

Klasa I

sobota, 26 października 2013

Lektura do przeczytania

piątek, 25 października 2013

Opis obrazu - wskazówki

środa, 9 października 2013

Strona czynna i strona bierna czasowników

poniedziałek, 7 października 2013

Czasowniki cz. 2.

sobota, 5 października 2013

Czasowniki dokonane i niedokonane